Rock Patrol en Alice Springs to Darwin Explorer

Overleven in de bush bush!

Wauw, het is alweer meer dan een week geleden dat ik mijn laatste reisverslag heb getypt. Niet dat een week lang is, maar de tijd vliegt voorbij en ik heb al zoveel moois mogen zien van Australië, waar ik heel dankbaar voor ben!

Dinsdag 7 oktober werd ik om 6:30 opgehaald bij mijn hostel. Tourguide Sam vertelde al snel dat de hele bus vol kwam te zitten. Na een snelle blik op de stoelen achterin, besloot ik voorin, naast Sam te gaan zitten. Hij gaf aan het fijn te vinden iemand naast zich te hebben die Engels kan praten en ik vind het fijn om de beste plek te hebben, beide partijen blij! 

Nadat iedereen was opgepikt, reden we richting Clare. Dit is een dorpje in een groot wijnregio, met wel 1 supermarkt! Aangezien de dorpjes inclusief een grote supermarkt nogal schaars is, werd dit ons eerste stop. Sam moest voor de komende 6 dagen boodschappen doen. Normaal gesproken doet hij dit één of twee dagen van te voren, maar aangezien het afgelopen weekend een lang weekend (hier heet het familieweekend) was, iedereen vrij was en dus ook de supermarkten dicht waren, moest dat nu nog gedaan worden. Ook wij moesten boodschappen inslaan, onder andere genoeg water. Het wordt erg warm en we gaan wandelingen (hike) maken van ongeveer 4 uur per dag, de laatste dagen en dan hebben we minimaal 3 liter water nodig. Ook kunnen we straks onderweg niet meer water bij vullen, dus extra water is geen overbodige luxe.

Nadat de aanhanger vol met boodschappen was, bleek er iets mis te zijn. Ik weet nog steeds niet wat er mis was, maar Sam ging bellen en dingen regelen. Ik voelde mij schuldig, misschien kwam dat wel door mijn backpack, die is namelijk veeeeeeel te zwaar! Toch konden we door rijden en in Melrose aangekomen, lieten we de aanhanger daar, we gingen namelijk verder rijden over zand en steen. Deze route is sinds 2 weken weer open, er was namelijk ook hier een grote bosbrand. Alles was zwart, stukken van de weg waren afgebrokkeld. Voor mij is dit nog steeds indrukwekkend om te zien, voor de Aussies is het normaal. Sam vertelde dat ze de weg niet gaan maken, ze zijn hier een beetje lui.
Bij aankomst in Flinders Range National Park wordt het steeds zonniger en warmer. Bij Alligator Gorde stoppen we voor een prachtige wandeling tussen 2 bergen (dit was eerst 1 berg). Wat de route zo mooi maakt is dat de stenen in verschillende lagen op elkaar liggen. Ook is er geen pad en springen we van de ene steen naar de andere.

We overnachten onderweg in Wilmington, de camping heet Stoney Creek. We maken snel eten, iedereen gaat aan de slag om groente te snijden en ook wordt er een kampvuur gemaakt. Sam heeft marshmallows gekocht, deze worden natuurlijk boven het kampvuur gehouden en lekker opgegeten. Het is gezellig en iedereen kletst met elkaar. Toppunt van vandaag is natuurlijk hoe we gaan overnachten! We slapen in een swag, heel bekend in Australië, het is namelijk een goedkope manier van overnachten. Een swag is een soort van cocoon, je ligt in je eigen slaapzak in de swag, op een dun matras, wat zich bevindt in de swag. Iedereen verzamelt zich in de swag rondom het kampvuur, want het is toch wel frisjes…

De volgende ochtend wordt iedereen wakker gemaakt om 5:30 uur, behalve ik. Ik heb door alle geluiden heen geslapen, geen muziek gehoord en ik lag zo ver in mijn swag en slaapzak, dat iedereen dacht dat ik al naar de wasruimtes was. Op een gegeven moment ontdekken ze dat ik nog in mijn slaapzak lig en maken ze mij snel wakker. Om 6:30 vertrekken we en kunnen we genieten van de zonsopgang. We gaan vandaag op weg naar Coober Pedy, dit is ongeveer 400 km rijden. Eerst maken we een stop bij lookout, we hebben een mooi uitzicht over wat we al gereden hebben en wat we nog gaan rijden. Ook stoppen we bij een lake, erg interessant, want er ligt geen water, maar een laag zout. Al het water is verdampt en door de droogte is er geen regenwater gevallen, waardoor al het zout is blijven liggen. Ik heb het gevoel dat ik op sneeuw loop, erg leuk!

De komende dagen bestaat vooral uit lang rijden, wat prima is voor mij. Ik heb leuke gesprekken met Sam, stel hem alle vragen over de dieren en cultuur. Sam vertelt dat er veel te veel katten zijn, wat een groot probleem is in deze buurten. De katten eten namelijk veel reptielen, waardoor ze bang zijn dat er straks geen reptielen meer over blijven. Ze proberen katten te vergiftigen door het gif in hun eten te doen, alleen de katten hebben dit vaak door en eten het niet op. Zou je dit bij honden doen, dan zouden ze het gewoon eten. Katten zijn dus best slim…

Onderweg zien we veel dode dieren liggen, vooral kangoeroes. 80 % van de kangoeroes die worden aangereden zijn mannetjes. De vrouwtjes zijn vaak zwanger en blijven op hun plek, de mannen gaan er op uit. Het is gevaarlijk om een kangoeroe aan te rijden, het zijn grote en zware beesten. Vooral bij en tussen zonsondergang en zonsopgang gaan de dieren op zoek naar eten. Als je één kangoeroe kunt ontwijken, betekent het niet dat je dan rustig door kunt rijden. Vaak volgen er meer, waardoor er ongelukken ontstaan. De eerste kangoeroe kan vaak ontweken worden, maar de volgende paar niet.

Hoe verder we the Outback in rijden, hoe minder wc’s we tegenkomen. Ook zijn er maar weinig bomen te vinden, omdat door de droogte er geen bomen en planten kunnen groeien. Dit betekent wildplassen in de bush bush! In de buurt van Coober Pedy, zijn steeds meer mensen aan het graven met grote machines. In dit gebied is kort geleden weer Opal (opaal) gevonden. Deze prachtig gekleurde steensoort wordt gebruikt voor vele sieraden. Dit gaat over de hele wereld en je ziet er veel mensen mee lopen. Om 15:30 uur komen we aan in Coober Pedy en gaan we een rondje door het dorp doen. Ook vandaag weer een toffe onderkomen. We slapen namelijk ondergronds! Aangezien het hier of extreem warm (50 graden) of koud (-5 graden) kan zijn, slapen de meeste mensen ondergrond. Ze kopen een stuk van een heuvel en bouwen hier hun huis onder. Hierdoor hebben ze geen kachel of airconditioning nodig, het is namelijk altijd tussen de 20 – 22 graden. 70 Procent van de inwoners woont op deze manier.

Al snel staat er een rondleiding op het programma, namelijk in het Opal museum. Meeste opal komt uit Australië, waardoor er veel opalshops te vinden zijn. Tijdens de rondleiding zien we een huis uit de jaren 20 onder de grond. De gids vertelt hoe het ondergrondse leven nu is, ze hebben televisie, wifi en alles wat wij ook hebben. Het enige wat zij niet hebben zijn ramen om naar buiten te kijken of het huis te kunnen luchten. Ze hebben een buis uit de heuvel, zo ventileert het huis. Ook mogen we een kijkje nemen in de opal mijnen. Hier is te zien waar ze opal vinden. Als ze ergens opal vinden, gaan ze op dezelfde hoogte opzij graven. Vroeger gebruikten ze explosieven om te graven, nu hebben ze hier machines voor. Wat hetzelfde is gebleven is dat wanneer ze opal vinden, dit met de hand gaan uitgraven. De machine vernielt het namelijk in duizenden kleine stukjes.

We lopen door het dorpje en gaan de opalshops naar binnen. In een shop vertelt een lieve oude vrouw over hun familiebedrijf en krijgen we zelfs een opal mee naar huis, een kleine gouden kangoeroe en een zakje met stenen waar we zelf onze opal in kunnen gaan zoeken. Wat een vriendelijkheid!

’s Avonds worden we getrakteerd op pizza en gaan al snel naar buiten om naar de maan te gaan kijken. Vanavond is de kans groot dat het rood gekleurd wordt, want de aarde kruipt voor de zon. Helaas werd het niet rood, maar desondanks toch een mooi gezicht om naar de maan en sterren te kijken. ’s Avonds hebben we de optie om naar Josephine’s Kangaroo Orphanage te gaan en natuurlijk ga ik mee! Hier worden kangoeroes geholpen die zijn aangereden of een ander ongeluk hebben gehad. We krijgen wat voer in onze handen en we gaan ze voeren! Geweldig hoe de kangoeroes uit onze handen eten. Als laatste hoogtepunt krijgen we een Joey (baby kangoeroe) te zien, ze krijgt de fles en we mogen haar even aaien. Zo lief en zo klein! Wat een prachtig initiatief! Snel douchen en slapen, wat een mooie, lange dag!

Ook vandaag gaat de wekker weer om 5:30 uur en vertrekken we om 6:30. We stoppen bij de Lookout the Breakaways, de bergen hebben de vorm van een slang. De bergen zijn hier ook afgebroken. Dit prachtige stukje is eigendom van de Aboriginals. De weg wat we rijden naar Alice Springs is vooral gebied van de boeren. Af en toe loopt er een koe of een schap op dit stuk, maar er gebeurt weinig. Als we de Northern Territory binnen komen, stoppen we bij de grensovergang. De klok gaat een uur terug en we maken foto’s van de grens.

Vandaag eten we taco’s voor lunch en we gaan al snel weer onderweg voor nog meer uren rijden. Sam heeft een quiz voor ons, we moeten films raden. We horen de soundtrack en dan in groepjes overleggen welke film het is. Niet te geloven, ik weet 3 van de 40 films, oftewel, ze hebben niets aan mijn filmkennis. (ik denk dat ik nu hard word uitgelachen door een paar personen van de thuisfront…)

In totaal rijden we vandaag 12 uren, we zijn dan ook blij als we aankomen bij Ayers Rock campground. Nadat we uit de auto stappen gaan we direct naar de Lookout om een prachtige zonsondergang te zien. De zon gaat onder naast een mooie berg. Als we terug komen, staat het avondeten al klaar (Sam is naast een goede tourguide, ook nog een geweldige kok!) We eten pasta met pompoen en andere groenten. We kletsen wat na en gaan al snel slapen, natuurlijk weer in ons, al bijna vertrouwde, swag!

Vrijdag 10 oktober gaat mijn wekker om 4:50 uur, want we vertrekken om 5:20 uur! Het wordt steeds vroeger en gek genoeg wen ik er aan en ben ik niet een chagrijnig… Hopelijk heb ik dit straks ook in Nederland… We rijden 30 minuten om een prachtige zonsopgang te kunnen zien boven Uluru. Ik heb nog nooit echt een zonsopgang gezien en om dan voor het eerst zo’n prachtige zonsopgang te mogen zien op een geweldige plek, is wel heel erg fijn! Als we weer naar de auto lopen, staat het ontbijt klaar en kunnen we aanvallen. We eten allemaal wat extra, omdat we straks een grote hike op het programma hebben staan. We rijden naar Valley of the Winds (Kata Tjuta National Park) en we beginnen vol goede moed aan een wandeling van 3 uur. Al snel komen we een andere groep tegen die terug loopt naar de bus, zij vertellen dat het pad afgesloten is. Ondanks de sterke wind, gaan we zelf kijken of we de hike echt niet kunnen doen. Aangekomen bij het bordje waarop staat dat het gesloten is, waait het zo hard, dat we bijna wegwaaien. We kijken naar het pad en besluiten de hike niet te doen, de kans bestaat namelijk dat er rotsen naar beneden waaien en dit risico willen we niet nemen.

We besluiten de wandeling om de rotsformatie Uluru te gaan doen. We lopen eerst een half uur als groep met elkaar, we krijgen uitleg over de tekeningen in de rotsformatie die de Aboriginals hebben gemaakt. De tourguide kan alleen de kindertekeningen uitleggen, de tekeningen van de ouderen is geheim en weet niemand, op de Aboriginals na dan. Op sommige plaatsen mogen er geen foto’s worden gemaakt en ook mag je de Uluru niet beklimmen, uit respect voor de Aboriginals. Jaren geleden hebben ze dit gebied weer terug gekregen en het is hun plek, hun huis, dus uit respect ga ik nergens op klimmen. Na een half uur gaan we zelf op pad, de wandeling is 10,6 km rondom Uluru Rocks. Na een prachtige 8 kilometer staat onze kok klaar met een verse salade, wraps, tonijn en koekjes. Ik ben al snel klaar met de lunch en wil weer verder wandelen. De helft van de groep heeft er geen zin meer in, ze zijn moe en ze vinden het te warm. Ik wil wel de wandeling afmaken dus met een klein groepje gaan wij op pad. Na 2,6 km zijn we weer bij het begin en worden we opgehaald door Sam. Hij brengt ons naar het cultureel centrum, waar we informatie krijgen over de Aboriginals en een film kunnen kijken over vroeger. Ik ga bij een vrouw zitten die prachtige schilderijen maakt. Ze verkopen deze in de winkel. Uit respect maak ik geen foto’s en geniet ik van de kunst die ze aanbrengt op de schilderij. Na deze wandeling hebben we een duik in het zwembad verdiend, genieten we opnieuw van een prachtige zonsondergang, gaan we snel eten en slapen.

Vandaag gaat de wekker om 5:20. Ik vind het nog steeds bijzonder dat ik zo snel uit mijn slaapzak rol en in actie kom… De wandeling wat gister gepland stond, gaan we vandaag maken. Het is een mooie wandeling om en tussen de rotsen door. Het is extreem warm en er zijn weinig vliegen. Daar ben ik blij om, want de vliegen zijn wel het ergst van the Outback. De vliegen zijn op zoek naar proteïne en dat vinden ze in onze ogen, neus en mond. Je bent dus steeds aan het zwaaien voor je gezicht langs. Veel mensen lopen hier met een net om hun hoofd heen, het is namelijk vervelend wanneer je aan het praten bent en een vlieg in jouw mond kruipt. Terug op de camping genieten we van een barbecue lunch, aardappels, pompoen, salades, veel vlees en natuurlijk vega burgers! Vandaag verlaten we Ayers Rock Campground en rijden we 4 uren naar Kings Canyon National Park. Het is hier elke dag rond de 35 graden, jullie kunnen je wel voorstellen hoe warm we het dan hebben in de auto, maar vooral ook tijdens de wandelingen.

Aangekomen in Kings Canyon National Park zien we dat we kunnen kiezen of we in een hokje / tent willen slapen of in swags. Ik besluit ook de laatste nacht in een swag te slapen, het is namelijk part of the experience! Eén van de groep is jarig, dus we hebben een stukje taart als toetje. We kletsen wat na en kruipen snel onze swag in, om te genieten van een prachtige sterrenhemel. We zien een aantal vallende sterren heel duidelijk en zijn onder de indruk van al het moois wat zich afspeelt ver van ons vandaan.

Vandaag is de laatste dag van de Rock Patrol. Ook vandaag worden we weer om 5:20 uur gewekt. We gaan vandaag ook hiken en wel in Kings Canyon. We vullen onze waterflessen en gaan aan de wandel. De afgelopen dagen heb ik veel moois mogen zien, maar dit is toch echt wel de toppunt. Een prachtige route, over rotsen, maar ook onder en tussen rotsen door. Het zijn verschillende lagen stenen op elkaar en dit zie je overal waar je maar kunt kijken. Ook genieten we van de prachtige uitzichten en maken we veel foto’s. We stoppen bij een riviertje en genieten in alle rust van de rotsformatie. Na 3,5 uur gewandeld te hebben rijden we naar Alice Springs, dit is ongeveer 500 kilometer. Onderweg maken we nog een stop bij een kroeg, waar ze een Kakadu hebben. We mogen haar ham voeren. Eenmaal in de auto hebben we last van kleine tornado’s, waardoor Sam hard aan het stuur moet trekken om op de baan te blijven. Hij zegt dat hij ze wel gewend is, maar dat andere mensen ongelukken krijgen hierdoor. Ik zie ze aankomen en vind het maar een bijzonder natuurverschijnsel. Een uur voordat we in Alice Springs aankomen stoppen we bij de kamelen, we gaan namelijk een kamelenrace doen! Eerst wandelt de kameel een stukje, daarna rent hij en hobbel ik wat op de kameel. Het is net als een paard. Er zijn veel kamelen in deze streek, ze werden vroeger gebruikt voor lange stukken te lopen. Dit is beter dan met een paard, want een paard heeft regelmatig water nodig. Na de komst van de auto’s, zijn de kamelen niet meer nodig. Om 6:30 bereiken we dan eindelijk Alice Springs, een dorpje waar maar weinig te beleven valt. Snel maak ik eten en raak ik in gesprek met een Nederlandse vrouw. Toch wil ik niet te laat naar bed, dus ga ik maar douchen en slapen… morgen begint mijn volgende tour!

Alice Springs to Darwin Explorer

Dit is de naam van mijn volgende tour. Ik word om 6 uur opgehaald en we halen nog 9 personen op, dit betekent veel ruimte in de auto voor ons allemaal. Vandaag gaan we ongeveer 1000 km rijden, veel in de auto dus. De gids blijft maar verhalen vertellen, maar ik ben te moe om te luisteren en slaap wat bij in de bus. Ook vandaag is er geen wolkje te zien en weer erg warm (daar kunnen jullie je in Nederland vast niets bij voorstellen op dit moment :-P )

Er zijn veel kapotte auto’s tussen Adelaide en Darwin, het is namleijk te duur om ze te laten repareren. Het kost je minimaal 900 dollar om je auto naar de dichtstbijzijnde garage te brengen. De auto’s worden achter bosjes gedumpt en de politie kan er weinig aan doen. Ze weten namelijk niet wie hem daar heeft achter gelaten. De auto kan gesloten zijn of verkocht aan iemand anders en het niet geregistreerd hebben. We maken een stop bij Tropic of Capricorn en ook bij de rotsformatie Devil’s Marbles. Verhaal hierachter is het verdwijnen van schapen. De mensen dachten dat het door de duivel kwam. De rest van de dag brengen we vooral in de bus door, ik klets met 3 Zwitserse meiden, we blijken in hetzelfde vliegtuig te zitten naar Cairns, aankomende zondag. We eten in Tennant Creek en helaas mogen we niet in swags slapen, maar overnachten we in hokjes/ tenten.

Dinsdag 14 oktober gaat de wekker om 4 uur en vertrekken we om 4:30 uur… Tja, het moet niet gekker worden… In de auto kunnen we eerst 1,5 uur slapen, voordat we bij Bitter Springs aankomen. Dit is natuurlijk verwarm water, waarin we een lekkere ochtendduik kunnen nemen en een stuk kunnen zwemmen in het natuurgebied. Nadat iedereen een stuk heeft gezwommen, nemen we weer plaats in de bus om verder te rijden naar Katherine River. We kunnen kiezen of we hier willen kanoën, zwemmen of een steile wandeling naar boven. Ik kies voor de wandeling en begin al snel te zweten. Natuurlijk is het hier ook weer erg warm…

Onze tourguide, iemand die nogal van eten houdt, gaat met de wandeling mee, ook al is hij hier niet zo blij mee, denk ik. De twee Zwitserse meiden die ook mee gaan wandelen en ik moeten hier om lachen en zetten hem flink aan het werk. Hij begint snel aan de wandeling, maar op een gegeven moment ademt hij zo hard, dat hij vast moe is. We willen hem terug pakken van gister (hij liet één van de meiden een giftige kikker aaien), dus zetten een tandje bij en halen hem in. Omdat hij niet wil afgaan, probeert hij zo snel achter ons aan te lopen. Boven aan de top staan wij foto’s te maken en ploft hij neer op het bankje. Twee onbekende mannen vragen of hij foto’s van hun willen maken en willen graag ook met ons op de foto. Nadat we genoten hebben van het prachtige uitzicht en de wallabies en kangoeroes die overal rondspringen gaan we terug naar de auto.

De laatste stop van vandaag in bij Edith Falls. Dit is een natuurgebied waar we kunnen zwemmen in natuurlijk water. WE mogen hier alleen zwemmen tussen 7 uur ’s ochtends en 7 uur ’s avonds… Op de andere tijdstippen zwemmen hier krokodillen, slangen en andere enge beesten. Dit idee vind ik niet zo fijn, toch zwemmen we naar de overkant om onder een waterval te gaan zitten. Een heerlijke douche en we genieten van het water wat op onze ruggen kletst. Ook gaan we even zonnebaden, kletsen we wat en gaan we al snel weer verder. Bij de laatste stop van vandaag kunnen we Charlie de Buffalo ( van de film Crocodile Dundee) bewonderen, helaas niet in levende lijve, maar opgezet. Wat een beest! Vermoeid kom ik aan in het hotel, ga ik eten, douchen en slapen.

Vandaag, de 15de van oktober, heb ik een dagje vrij in Darwin. Ik duik de stad zo in, ga even shops bekijken, gebouwen en vooral even rustig aan doen. Morgen start mijn laatste geplande tour, namelijk de Kakadu tour… volgende keer meer daarover!

Veel liefs uit Australië!